Al een aantal jaar het ik te maken met een depressieve periode. Mijn leven lang al vormen depressies met perioden een grote schaduw boven mijn hoofd. Sinds mijn vroege jeugd heb ik dit ook leren verbergen. Maar na een zware depressieve episode die me de afgelopen jaren trof merk ik dat ik niet meer mezelf ben - ik ben uiteindelijk op een punt gekomen waar het niet verder kon.
Sinds 2018 gingen dingen weer achteruit. Zonder teveel te benoemen was er tot dat punt in m'n leven al zo veel gebeurd dat er iets in me begon te veranderen. De wil en interesse begonnen in te dammen, plezier werd overschaduwd door plicht en verwachtingen, en de gevolgen van jarenlange roofbouw op mezelf brachten me op een punt waar ik nooit meer hoop te komen. Tot vorig jaar leek het weer langzaam de goede kant op gaan. Twee kinderen, gelukkig getrouwd, leuke baan, maar onderhuids etterde de schaduwen door onder de huid. Gelukkig was hulp al aanstaande, maar eigenlijk was er al te laat aan de bel getrokken.
Nu, een ruim jaar later, kijk ik pas om me heen en zie ik pas de puinhoop waarin in zat. Herstel is zwaar en duurt lang, de rusteloosheid botst tegen het gebrek aan energie, wil en enthousiasme. Zelfs nu merk ik dat ik er nog lang niet ben, en dat m'n hoofd een geweldige tik heeft gekregen. Vrienden spreek ik amper - maar niet omdat ik het niet wil. Ik mis ze verschrikkelijk zelfs. Maar wat ik ook probeer, er zit een blokkade in me die me er maar niet toe kan zetten om weer iets te gaan oppakken. De fotografie met kleine beetjes, en misschien een oude hobby, maar iets in mij blijft "dood". Het duurt te lang. Na zo lang ben ik het zat geworden en wil ik weer m'n leven terug, maar het enige wat ik zie is de ravage waarbij ik maar amper zie waar ik kan beginnen. Niet met opbouwen, eerst moet er nog geruimd worden.
"Anders zijn"; Anders denken, zien, beleven, voelen, ruiken, proeven en horen. Anders reageren, anders luisteren, anders benaderen, oplossen en aanpakken. Koppig, eigenwijs en stom, of gewoon sterk en vindingrijk met een eigen visie? "Anders zijn is niet per se slechter, vaak wel leuker", tenminste, dat probeer ik mijn zoontje van vier te leren. Maar ondertussen is het ook moeilijk, voor mijn omgeving, en voor mij. Verstrikt in eigen emoties en gedachten, gevangen in de maalstroom van prikkels en problemen, verhinderd door de tomeloze energie en enthousiasme naar alles en iedereen, gedreven door nieuwsgierigheid en verwondering, en verdwaald tussen het (niet) kunnen uitleggen van mezelf en hoe anderen mij maar (niet) kunnen begrijpen. Is het nu vechten met, voor of tegen mezelf? Of is het nou met, voor of tegen mijn omgeving?
Foto's maken, daar ging het hier over. Ik probeer het. Soms lukt het, vaak ook niet. Hieronder wat foto's voordat het mis ging. Ergens tussen de duinen op de eilanden. Het word weer tijd om de dingen op te pakken. Ik wil niets meer missen, want de verleden tijd klinkt zo treurig.
